روزی از دستان تو خوردم دهانم باز شد
خاک صحنت در دهانم رفت کامم باز شد

لال مادر زاد بودم پشت سقا خانه ات
جرعه آبی خورم و آنجا زبانم باز شد

کفتر جلدی کنار صحن تو دیدم ولی
فطرسی بی بال و پر بودم که بالم باز شد

نان ما از سفره ی احسان دستان شماست
من هم از آن سفره نان خوردم که راهم باز شد

مات صحن و گنبدت گشتم که در این ازدحام
چشم یک دختر کنار صحن دیدم باز شد

روضه ی یبن الشبیب ات را که خواندم عاقبت
سیل اشک از دیده جاری شد نگاهم  باز شد
#علیرضا_رضائی